Pomnik Powstańców Warszawy (Plac Powstańców Warszawy)
1 sierpnia 1944 roku na placu Napoleona (dzisiejszym placu Powstańców Warszawy) powstańcze strzały padły jeszcze przed godziną „W”. Około godziny 16:00 patrol batalionu Armii Krajowej „Kiliński” natknął się na niemieckich żandarmów. Dowodzący jednostką rtm. Henryk Leliwa-Roycewicz, obawiając się, że przeciwnik zamknie ulicę silnym ostrzałem, zdecydował o rozpoczęciu natarcia. W pierwszych godzinach Powstania Warszawskiego batalion „Kiliński” odbił z rąk Niemców budynek Prudentialu. Jan Frymus ps. „Garbaty” – chłopak chory na odmę płucną razem z kilkoma innymi Powstańcami wszedł po schodach na samą górę 16-piętrowego budynku i zawiesił na dachu biało-czerwoną flagę.
Pomnik złożony z tablicy pamiątkowej i 54 luźno rozłożonych żelbetowych brył symbolizujących barykadę upamiętniający walki batalionu „Kiliński” podczas Powstania Warszawskiego został odsłonięty w 1979 r.
Powstanie Warszawskie było największą akcją zbrojną podziemia w okupowanej przez Niemców Europie. Jego militarnym celem było wyzwolenie stolicy spod brutalnej pięcioletniej niemieckiej okupacji. Po 63 dniach walki, 2 października 1944 roku podpisano akt kapitulacji. Warszawa została niemal doszczętnie zniszczona. W czasie walk w Warszawie zginęło ok. 18 tys. Powstańców, a 25 tys. zostało rannych. Należy również pamiętać o poległych żołnierzach z Dywizji Kościuszkowskiej (ok. 3,5 tys.) Straty wśród ludności cywilnej były ogromne i wynosiły ok. 180 tys. zabitych. Pozostałych przy życiu mieszkańców Warszawy, ok. 500 tys., wypędzono z miasta, które po Powstaniu zostało przez Niemców niemal zrównane z ziemią.
